مدح امام جعفر صادق علیه السلام
ای عِـلـم تا عِـلـم است دنـبـالت روانه وی حِلم تا حِلم است از حـلمت نشانه وی هـر زمـان پـیـرِ اسـاتـیـد زمـانـه وی در جـلالت چون خـداونـد یگـانه در خَـلـق و خُـلـق و خـوی تـمثـال محمّد شــیـــخ الائــمّــه صــادق آل مــحـــمّـــد دانـش چـراغ روشـنـی از مکـتـب تو بینش فـروغی جاودان از کـوکـب تو تـوحـیـد مـشـتـاق صـدای یـا رب تـو مـرغ سـحـر مـحـو منـاجـات شب تو آیــات قــــرآن گـــوهـــر دُرج دهـــانـت در هـر نـفـس یک بـحـر اسـرار نهـانـت آثـار تـو در کــلّ ادیـان مـی درخـشـد اوصاف تو در متن قرآن می درخشد ایـمـان تو در قـلـب انسان می درخشد در هر کلامت یک جهان جان می درخشد هر جا حدیث از لــعل لبـهـایت درخـشید چـون آیـۀ قـرآن بـه دلـهـا نــور بـخـشیـد مهر تو در سیـنه رجـاء واثـق ماست حکم تو حکم ذات پـاک خـالق ماست شخصیّـتی چون تو امام ناطق ماست عالم پُر از انـوار قال الصّادق ماست دانـشـوران دهــر مــرهــون و اسـیــرت نـور بـصـیـرت یـافـتـنـد از بـو بصیـرت علم است نور و مطلعـش تنها شمایید این گـوهـر رخـشنـده را دریا شمایید قـرآن شما، عـترت شما، مـولا شمایید بـالله زبـان خــالـق یـکـتــا شـمــایـیـد این است و نبود غیر از این قرآن گواه است طاعـت بـدون مـهـرتـان کـوه گـنـاه است قرآن که میزان است میزانش شمایید تأویل و متن و نور و برهانش شمایید گـلـهـای سـرسـبـزش گـلستان شمایید در سیـنه فـریـاد خـروشـانـش شمایـید احــمـد کـه عـالــم را فــروغ وحــی داده قــرآن و عــتـرت را کـنــار هــم نـهــاده ما گنج عرفان آنچه داریم از تو داریم ما نـور ایمان آنچه داریم از تو داریم در کـلّ قـرآن آنچه داریم از تو داریم پیـدا و پنهـان آنچه داریـم از تو داریم تنـظـیـم با گـفـتـار تو روز و شب ماست این خطّ ما، این دین ما، این مذهب ماست هر کس ندارد مـهـر تو ایـمـان ندارد اعمال او چون جسم بی جان جان ندارد ور حـافـظ قــرآن بـود قــرآن نــدارد جـز مـکـتـب تو جـابـر حـیّـان نـدارد بگـذشتـه از دور تو بیـش از یک هـزار دنـیـا نـدیـده چـون مفـضّـل، چون زُراره ای علم و دانش بر نفس های تو مشتاق ای از هـشامت طاقـت اهل ستم طاق ای مـؤمن طاق تو بین مؤمنـین طاق ای کوثر و تطهیر را ممدوح و مصداق بو حمزه برگ لالـه ای از گـلـشن توست فضل مفضّل خوشه ای از خـرمن توست هارون مکّی رفت با حکم تو در نار افکند خود را در تنور، از شوق دلدار گردید بر آن سالـک پـیـوستـه بـیـدار دامـان آتـش خـوبــتــر از دامـن یــار آتـش کـجـا جـسـم عــزیـزی را بـسـوزد کــز جــان او نــور ولایـت بــر فــروزد ای چشم بد از عارض نورانیت دور چون شد که دیدی ظلم ها از جور منصور ابن ربـیعـت هـمـره خود برد با زور آزار داد و گـفـت الـمـأمـورُ مـعــذور در قـصـر منـصـورِ ستـمگـر رو نهـادی او بـر سـر تـخـت و تـو بـر پـا ایستـادی ای انـبـیـا را مـیـوۀ عـرفـان ز بـاغت ماییم و اشک و سوز و آه و درد و داغت از دور زوّار مــزار بــی چــراغــت گـیـریـم از تـاریـکـی شبـهـا سـراغت میثم به سـوز دل چـراغ تـربـت تو است منظومه اش شرح کتاب غـربت تو است |